Geziler, konserler, etkinlikler, kitaplar, yemekler. Bir çeşit günlük.
Yemek yapmanın en zor kısmı bana kalırsa ne pişireceğine karar vermek. En çok vakit harcadığım kısım da karar kısmı. Yine de oturup birbirine yakıştığını düşündüğüm şeyleri bir araya getirerek menü yapmayı çok seviyorum, benim için en keyifli süreçlerden biri. O karar bir kere verildikten sonra malzemeleri hazırladığımda yemeğin yarısı hazır gibi geliyor bana. Hazırladığım menüleri
Moda aşığı biri olarak fırsat buldukça Kadıköy- Moda taraflarında gezmeyi alışkanlık haline getirdiğim için Kadıköy- Moda favori mekanları yazısını yazmak için geç bile kaldım aslında. Avrupa yakasında yaşıyorsanız Anadolu tarafına geçtiğiniz zaman bir- iki saat kalmak yerine tüm günü geçirmeyi tercih etmek çok daha anlamlı oluyor ve bu sayede hem Kadıköy- Moda sokaklarında dolanma hem
2020 sadece yeni bir yıl değil, yeni bir on yılın da başlangıcı aynı zamanda. Ben yenilikleri, yeni başlangıçları hep sevmişimdir, yenilik genelde bilmediğiniz bir şeye attığınız bir adımdır ve heyecan doludur. Aralık ayını, yeni yıla yaklaştığımız için büyük bir hevesle beklerdim aslında, ama bu sene o moda giremedim, bir türlü yeni yıla giriyor olduğumuzu algılayabilmiş
Yıl sonunda yapmayı en sevdiğim şeylerden biri: happy list (diğeri yıl sonu değerlendirmesi). Bu ‘happy list’ konsepti aklımda geldiğinde üniversitedeydim, sanırım yıl 2012 falandı. Bir gün oturmuş düşünüyordum ben ne kadar çok şeyi seviyorum, ne kadar çok şeyden keyif alıyorum diye. Sonra dedim ki ‘e öyleyse ben bunları bir listeleyeyim’. Listeye şöyle bir baktım ve
Yıl sonu değerlendirmesi epey hevesle ve keyifle yaptığım bir şey. Genel olarak eğer bir yerde kayıtlı değilse yaşadıklarımızı, anılarımızı unutmaya yatkınız, benim aklımdan silinip gider çoğu şey (instagram arşivlerimiz sağ olsun artık daha fazla anımızı görebiliyoruz tabii). Anılar bir yana, benim özellikle unutmak istemediklerim yıl içinde yaşadığım şeylerden öğrendiklerim, aldığım dersler oluyor. Eğer not almazsam
Enerjisi oldukça yüksek, bir miktar hiperaktif, fazla düşünen ve dağınık zihinli biri olarak yıllarca bu özelliklerimi nasıl avantaja dönüştürebileceğim, zihnimi nasıl toparlayabileceğim, enerjimi nasıl tek bir şeye kanalize edebileceğim konusunda düşündüm, okudum, işe yarayan/yaramayan tonlarca yöntem denedim, her denememle daha da dağıldı kafam, sonra toparlandı, sonra tekrar dağıldı, yine toparlandı. Yirmi sekiz yaşıma geldim, geriye
Bir Ekim akşamı evde otururken, bu sene çok güzel konserlere gittiğimi, sevdiğim birçok sanatçıyı dinlediğimi düşünüyordum, sene bitmeden bir-iki kişiyi daha dinlesem ne güzel olur diye geçirdim aklımdan. Birkaç gün sonra yine bir akşam sakin sakin çalışırken Flexanima’nın sayfasında Vini Vici İstanbul konseri haberini gördüm, ne kadar sevindiğimi tahmin edersiniz. Gördüğüm an sahne önü biletimi
İstanbul’da en sevdiğin yer neresi diye sorulduğunda cevabımı beni tanıyan çoğu kişi bilir: Galata ve civarı. Buna ek olarak birçok yer sayabilirim, ama Galata’ya olan aşkım bitmek bilmiyor. Tarih mi arıyorsunuz, her çeşit güzel mekan mı arıyorsunuz, sizi Galata’ya alalım. Tabii ara sokaklara girip asla beklemediğiniz garipliklerle karşılaşmanız da olası, ama bu İstanbul’un neredeyse her
Kahve birçoğumuzun günlük hayatının vazgeçilmezi haline gelmiş durumda. Özellikle son yıllarda açılan mekan sayısı ve kahveye olan ilgi eskisine göre çok daha fazla. İlgi ve mekan artışı ile birlikte ‘üçüncü dalga kahvecilik’ ve ‘nitelikli kahve’ terimlerini sık sık duyar olduk. Bu akımlar ve sektörün büyümesi sayesinde daha kaliteli kahveye erişim daha önce hiç olmadığı kadar
Eylül ayı benim için son derece hareketli ve yoğundu. Ayın ilk iki haftasını Ankara’da geçirdim, 19 Eylül’de Paris’e uçağım vardı. Bir yandan taşınma durumları, bir yandan seyahat planları derken araya böyle çılgın bir konseri katsam mı katmasam mı, gidersem çok yorulur muyum sonrasında ev taşıyacağım, sonra on beş gün gezeceğim bir tatile gideceğim gibi düşüncelerle
