Geziler, konserler, etkinlikler, kitaplar, yemekler. Bir çeşit günlük.
İtalya’da on gün boyunca her türlü İtalyan yemeğini yedikten sonra (yanlış anlaşılmasın hepsi çok lezzetliydi ve ben de İtalyan mutfağının çok büyük bir hayranıyım) yemek yapmayı özlemiş olarak Türkiye’ye döndüm. Fakat her ne kadar İtalyan mutfağı hayranı olsam da bir süre orada yemeye pek fırsatım olmayan şeyleri yemeyi ve pişirmeyi tercih ettim, bunlardan biri de
Bolonya, İtalya’nın yirmi bölgesinden biri olan ve kuzey doğusunda yer alan Emilia-Romagna bölgesinin başkenti olarak kabul ediliyor. Bu bölge hakkında size birtakım Wikipedia bilgileri vermek gerekirse; burası İtalya’nın en varlıklı bölgelerinden biri. Otomobil ve yemek konusunda da ülkenin önde gelen bölgelerinden, Ferrari, Lamborghini, Maserati gibi markaların çıkış bölgesi. Giuseppe Verdi ve Luciano Pavarotti gibi müziğin
Kek konusunda en memnun edilemez insanlardan biri olduğumu düşünüyorum. Bildiğimiz ‘kek’i hiç sevmem mesela. Aromasızlığı ve kuruluğuyla hiçbir zaman yemediğim şeylerden biri olmuştur, çok anlamsız gelir bana. O yüzden kek yapmakla da pek aram yoktur, kuru kek dediğimiz şeyi sevmediğime kesin olarak karar verdikten sonra sadece piştikten sonra güzel ve nemli olacağına emin olduğum tarifleri
Yemek yapmanın en zor kısmı bana kalırsa ne pişireceğine karar vermek. En çok vakit harcadığım kısım da karar kısmı. Yine de oturup birbirine yakıştığını düşündüğüm şeyleri bir araya getirerek menü yapmayı çok seviyorum, benim için en keyifli süreçlerden biri. O karar bir kere verildikten sonra malzemeleri hazırladığımda yemeğin yarısı hazır gibi geliyor bana. Hazırladığım menüleri
Moda aşığı biri olarak fırsat buldukça Kadıköy- Moda taraflarında gezmeyi alışkanlık haline getirdiğim için Kadıköy- Moda favori mekanları yazısını yazmak için geç bile kaldım aslında. Avrupa yakasında yaşıyorsanız Anadolu tarafına geçtiğiniz zaman bir- iki saat kalmak yerine tüm günü geçirmeyi tercih etmek çok daha anlamlı oluyor ve bu sayede hem Kadıköy- Moda sokaklarında dolanma hem
2020 sadece yeni bir yıl değil, yeni bir on yılın da başlangıcı aynı zamanda. Ben yenilikleri, yeni başlangıçları hep sevmişimdir, yenilik genelde bilmediğiniz bir şeye attığınız bir adımdır ve heyecan doludur. Aralık ayını, yeni yıla yaklaştığımız için büyük bir hevesle beklerdim aslında, ama bu sene o moda giremedim, bir türlü yeni yıla giriyor olduğumuzu algılayabilmiş
Yıl sonunda yapmayı en sevdiğim şeylerden biri: happy list (diğeri yıl sonu değerlendirmesi). Bu ‘happy list’ konsepti aklımda geldiğinde üniversitedeydim, sanırım yıl 2012 falandı. Bir gün oturmuş düşünüyordum ben ne kadar çok şeyi seviyorum, ne kadar çok şeyden keyif alıyorum diye. Sonra dedim ki ‘e öyleyse ben bunları bir listeleyeyim’. Listeye şöyle bir baktım ve
Yıl sonu değerlendirmesi epey hevesle ve keyifle yaptığım bir şey. Genel olarak eğer bir yerde kayıtlı değilse yaşadıklarımızı, anılarımızı unutmaya yatkınız, benim aklımdan silinip gider çoğu şey (instagram arşivlerimiz sağ olsun artık daha fazla anımızı görebiliyoruz tabii). Anılar bir yana, benim özellikle unutmak istemediklerim yıl içinde yaşadığım şeylerden öğrendiklerim, aldığım dersler oluyor. Eğer not almazsam
Enerjisi oldukça yüksek, bir miktar hiperaktif, fazla düşünen ve dağınık zihinli biri olarak yıllarca bu özelliklerimi nasıl avantaja dönüştürebileceğim, zihnimi nasıl toparlayabileceğim, enerjimi nasıl tek bir şeye kanalize edebileceğim konusunda düşündüm, okudum, işe yarayan/yaramayan tonlarca yöntem denedim, her denememle daha da dağıldı kafam, sonra toparlandı, sonra tekrar dağıldı, yine toparlandı. Yirmi sekiz yaşıma geldim, geriye
Bir Ekim akşamı evde otururken, bu sene çok güzel konserlere gittiğimi, sevdiğim birçok sanatçıyı dinlediğimi düşünüyordum, sene bitmeden bir-iki kişiyi daha dinlesem ne güzel olur diye geçirdim aklımdan. Birkaç gün sonra yine bir akşam sakin sakin çalışırken Flexanima’nın sayfasında Vini Vici İstanbul konseri haberini gördüm, ne kadar sevindiğimi tahmin edersiniz. Gördüğüm an sahne önü biletimi
