Geziler, konserler, etkinlikler, kitaplar, yemekler. Bir çeşit günlük.
İtalya’da on gün boyunca her türlü İtalyan yemeğini yedikten sonra (yanlış anlaşılmasın hepsi çok lezzetliydi ve ben de İtalyan mutfağının çok büyük bir hayranıyım) yemek yapmayı özlemiş olarak Türkiye’ye döndüm. Fakat her ne kadar İtalyan mutfağı hayranı olsam da bir süre orada yemeye pek fırsatım olmayan şeyleri yemeyi ve pişirmeyi tercih ettim, bunlardan biri de
Kek konusunda en memnun edilemez insanlardan biri olduğumu düşünüyorum. Bildiğimiz ‘kek’i hiç sevmem mesela. Aromasızlığı ve kuruluğuyla hiçbir zaman yemediğim şeylerden biri olmuştur, çok anlamsız gelir bana. O yüzden kek yapmakla da pek aram yoktur, kuru kek dediğimiz şeyi sevmediğime kesin olarak karar verdikten sonra sadece piştikten sonra güzel ve nemli olacağına emin olduğum tarifleri
Brüksel (veya Belçika) dendiğinde sizin de aklınıza muhtemelen benimle aynı şeyler geliyordur: bira ve çikolata. Devamında da patates ve waffle. Genel olarak yeme içme meselesi bunlar etrafında dönüyor zaten, ama en az bunlar kadar güzel bir şeyi de es geçemeyiz: midye. Bunların hepsine tek tek değineceğiz. Brüksel’in ‘bürokrasi şehri’ imajına rağmen gayet canlı bir gece
Prag o kadar dolu dolu bir şehir ki, hem turistik anlamda hem de yeme içme konusunda çok şey sunuyor. Einstein, Kafka gibi önemli isimlerin gittikleri kafelerden sokak lezzetlerine, lüks restoranlara kadar her türlü seçenek bulmak mümkün. Prag mutfağı ise çoğu Avrupa ülkesinde olduğu gibi komşu ülkelerinden epey etkilenmiş. Örneğin tüm Orta Avrupa’da olduğu gibi, gulaş
Viyana’daki müzeleri sarayları gezdik, şimdi de gezinin en önemli kısımlarından birindeyiz: yeme içme tabii ki! Bana göre bir ülkenin/şehrin mutfağını denemenin birkaç yolu var: turistik restoranlara gitmek, yerel restoranlara gitmek, barlara gitmek, sokak lezzetlerini tatmak ve evde tarif denemek. Biz bunların hepsini yaptık. Turistik yerlerle başlayalım o zaman. Figlmüller Viyana şinitzelini duymayan yoktur. Figlmüller, bu
