Geziler, konserler, etkinlikler, kitaplar, yemekler. Bir çeşit günlük.
Doğum günlerimi kutlamayı çocukluktan beri hep sevmişimdir. Hala doğum günü kavramını çok seviyorum, hala büyük bir heyecanla neredeyse tüm haftayı kutluyorum. Hediyelere bayılıyorum. Bu heyecanlara ek olarak son iki yılda hayatıma yeni bir şey ekledim: yeni yaşımı karşılarken hayat hakkında bazı değerlendirmeler yapıyorum. Bunu yazılı olarak ilk kez geçen sene yaptım, doğum günümden birkaç gün
2020 hızlı başladı. Yangınlar, ölümler, felaketler derken birden bire bir virüs meselesi geldi gündeme, önce sadece Çin’de var dendi, fazla önemsenmedi. Kısa bir süre içinde bir de baktık ki virüs beklenmedik bir hızla dünyaya yayılıyor. Durumun ciddi olduğu fark edildi, hastalık pandemi ilan edildi. Türkiye’de yok denildi, sonra vaka sayısı günler içinde binlere, on binlere
Son zamanlarda gündem yüzünden evde bol bol vakit geçirir olduk. Aslında evde vakit geçirmek hepimizin özlediği ve daha sık yapması gereken bir şey olsa da yoğun tempoda yaşadığımız hayatlarımız yüzünden bunu gerçekleştirebilmek mümkün olmayabiliyor, hayatın hızına kapılıp gidiyoruz çoğu zaman. Sakinleşecek, dinlenecek vakti bulamıyoruz ve bu düzene bir şekilde alıştığımızı sanıyoruz, bence gerçek anlamda hiç
Dünya olarak enteresan günler geçiriyoruz. Alıştığımız, bize öğretilen ve bir parçası haline geldiğimiz sistemin tam karşıtı bir hayat tarzı sürdürmemiz gereken günlerdeyiz. ‘’Bunda da görmemiz gereken bir şey vardır’’ yorumlarını duyuyorsunuzdur, ben de buna katılanlardan biri olsam da klişe ifadelerden uzak durmaya çalışacağım. Fakat şu da bir gerçek: oturmuş düzenlerin; yenilerine yer açabilmek adına, bazı
2020 sadece yeni bir yıl değil, yeni bir on yılın da başlangıcı aynı zamanda. Ben yenilikleri, yeni başlangıçları hep sevmişimdir, yenilik genelde bilmediğiniz bir şeye attığınız bir adımdır ve heyecan doludur. Aralık ayını, yeni yıla yaklaştığımız için büyük bir hevesle beklerdim aslında, ama bu sene o moda giremedim, bir türlü yeni yıla giriyor olduğumuzu algılayabilmiş
Yıl sonunda yapmayı en sevdiğim şeylerden biri: happy list (diğeri yıl sonu değerlendirmesi). Bu ‘happy list’ konsepti aklımda geldiğinde üniversitedeydim, sanırım yıl 2012 falandı. Bir gün oturmuş düşünüyordum ben ne kadar çok şeyi seviyorum, ne kadar çok şeyden keyif alıyorum diye. Sonra dedim ki ‘e öyleyse ben bunları bir listeleyeyim’. Listeye şöyle bir baktım ve
Yıl sonu değerlendirmesi epey hevesle ve keyifle yaptığım bir şey. Genel olarak eğer bir yerde kayıtlı değilse yaşadıklarımızı, anılarımızı unutmaya yatkınız, benim aklımdan silinip gider çoğu şey (instagram arşivlerimiz sağ olsun artık daha fazla anımızı görebiliyoruz tabii). Anılar bir yana, benim özellikle unutmak istemediklerim yıl içinde yaşadığım şeylerden öğrendiklerim, aldığım dersler oluyor. Eğer not almazsam
Enerjisi oldukça yüksek, bir miktar hiperaktif, fazla düşünen ve dağınık zihinli biri olarak yıllarca bu özelliklerimi nasıl avantaja dönüştürebileceğim, zihnimi nasıl toparlayabileceğim, enerjimi nasıl tek bir şeye kanalize edebileceğim konusunda düşündüm, okudum, işe yarayan/yaramayan tonlarca yöntem denedim, her denememle daha da dağıldı kafam, sonra toparlandı, sonra tekrar dağıldı, yine toparlandı. Yirmi sekiz yaşıma geldim, geriye
Bulunduğum noktadan geçmişe bir göz atarak hayatımı, yaşadıklarımı değerlendirmeyi hep sevmişimdir. Nereden nereye geldim, neler yaşadım, neler öğrendim, böyle ara ara bakınca daha net görüyorum, daha iyi değerlendirebiliyorum. Bu yüzden İstanbul’da yaşadığım üç seneyi de yirmi sekiz yaşındaki Elvan’ın gözünden değerlendirmek, öğrendiğim şeylere şöyle bir göz atmak istedim ki kalıcı olsun, unutulmasın, ara ara dönüp
İnsan, hayatını iletişim ile sürdüren sosyal bir varlık. Her ne kadar kimi insan içe dönük olmaya kimisi de dışa dönük olmaya daha eğilimli olsa da diğer insanlara ihtiyacımız olduğu bir gerçek. Bu ihtiyaç farklı boyutlarda ve şekillerde olabilir, ama zihinsel olarak sağlıklı kalmanın yollarından biri diğer insanlarla iletişim kurmak. Bu her zaman bizim farkındalığımızla gerçekleşmiyor
