Geziler, konserler, etkinlikler, kitaplar, yemekler. Bir çeşit günlük.
Dünya olarak enteresan günler geçiriyoruz. Alıştığımız, bize öğretilen ve bir parçası haline geldiğimiz sistemin tam karşıtı bir hayat tarzı sürdürmemiz gereken günlerdeyiz. ‘’Bunda da görmemiz gereken bir şey vardır’’ yorumlarını duyuyorsunuzdur, ben de buna katılanlardan biri olsam da klişe ifadelerden uzak durmaya çalışacağım. Fakat şu da bir gerçek: oturmuş düzenlerin; yenilerine yer açabilmek adına, bazı
2020 sadece yeni bir yıl değil, yeni bir on yılın da başlangıcı aynı zamanda. Ben yenilikleri, yeni başlangıçları hep sevmişimdir, yenilik genelde bilmediğiniz bir şeye attığınız bir adımdır ve heyecan doludur. Aralık ayını, yeni yıla yaklaştığımız için büyük bir hevesle beklerdim aslında, ama bu sene o moda giremedim, bir türlü yeni yıla giriyor olduğumuzu algılayabilmiş
Yıl sonunda yapmayı en sevdiğim şeylerden biri: happy list (diğeri yıl sonu değerlendirmesi). Bu ‘happy list’ konsepti aklımda geldiğinde üniversitedeydim, sanırım yıl 2012 falandı. Bir gün oturmuş düşünüyordum ben ne kadar çok şeyi seviyorum, ne kadar çok şeyden keyif alıyorum diye. Sonra dedim ki ‘e öyleyse ben bunları bir listeleyeyim’. Listeye şöyle bir baktım ve
Yıl sonu değerlendirmesi epey hevesle ve keyifle yaptığım bir şey. Genel olarak eğer bir yerde kayıtlı değilse yaşadıklarımızı, anılarımızı unutmaya yatkınız, benim aklımdan silinip gider çoğu şey (instagram arşivlerimiz sağ olsun artık daha fazla anımızı görebiliyoruz tabii). Anılar bir yana, benim özellikle unutmak istemediklerim yıl içinde yaşadığım şeylerden öğrendiklerim, aldığım dersler oluyor. Eğer not almazsam
Enerjisi oldukça yüksek, bir miktar hiperaktif, fazla düşünen ve dağınık zihinli biri olarak yıllarca bu özelliklerimi nasıl avantaja dönüştürebileceğim, zihnimi nasıl toparlayabileceğim, enerjimi nasıl tek bir şeye kanalize edebileceğim konusunda düşündüm, okudum, işe yarayan/yaramayan tonlarca yöntem denedim, her denememle daha da dağıldı kafam, sonra toparlandı, sonra tekrar dağıldı, yine toparlandı. Yirmi sekiz yaşıma geldim, geriye
Bulunduğum noktadan geçmişe bir göz atarak hayatımı, yaşadıklarımı değerlendirmeyi hep sevmişimdir. Nereden nereye geldim, neler yaşadım, neler öğrendim, böyle ara ara bakınca daha net görüyorum, daha iyi değerlendirebiliyorum. Bu yüzden İstanbul’da yaşadığım üç seneyi de yirmi sekiz yaşındaki Elvan’ın gözünden değerlendirmek, öğrendiğim şeylere şöyle bir göz atmak istedim ki kalıcı olsun, unutulmasın, ara ara dönüp
İnsan, hayatını iletişim ile sürdüren sosyal bir varlık. Her ne kadar kimi insan içe dönük olmaya kimisi de dışa dönük olmaya daha eğilimli olsa da diğer insanlara ihtiyacımız olduğu bir gerçek. Bu ihtiyaç farklı boyutlarda ve şekillerde olabilir, ama zihinsel olarak sağlıklı kalmanın yollarından biri diğer insanlarla iletişim kurmak. Bu her zaman bizim farkındalığımızla gerçekleşmiyor
Daha önceki yazılarımdan birinde (bkz. Almanya Schengen Vizesi) Schengen vizesi dertlerimden bol bol bahsetmiştim, bu yüzden bu sefer girişi (fazla) uzatmayacağım, direkt Fransa’dan aldığım vizeden ve süreçten bahsedeceğim. Eğer Avrupa’yı gezmeyi seviyorsanız siz de Schengen vizesi sendromunu (kendi dilimde böyle bir adı var) bir veya birkaç kez yaşamışsınızdır. Bu süreç beni gereksiz yere her seferinde
Bu ay yine bol bol resim ve çizim yapma fırsatı buldum, geçen ay olduğu gibi bu ay da sulu boya çalıştım fakat geçen ayın aksine bu sefer biraz da portre çizdim. Haziran ayında bitki ve çiçek çizmiştim, bu sefer de birkaç tane yiyecek illüstrasyonu yaptım. Sulu boya ve portrenin yanında, akrilik çalışma fırsatım da oldu.
Yaz aylarında okumaya normalde olduğundan daha fazla vakit ayırabiliyorum, bu yüzden gerçekten çok mutluyum. Bu ara en sevdiğim türdeki kitaplara, psikoloji, sosyoloji ve popüler bilim kitaplarına odaklandım. Hem bu tarzı çok sevdiğim için hızlı okunuyor, hem de insanın kendisini geliştirmesine epey olanak sağlıyor, hele ki bazılarını bitirdikten sonra size farklı bir vizyon kattığını hissediyorsunuz. Kitap
